با توجه به شرایط حساس کشور و فشارهای همه جانبه دول غربی و هدف قرار دادن شراین اصلی اقتصاد کشور(صنعت نفت) در شرایط فعلی وجود برنامه ریزی منعطف و هدفمند با رویکرد گذر از تحریم امری حیاتی است. شاید مدیریت در شرایط حاضر را بتوان به نوعی مدیریت بحران نامید که مطمئنا کارکردن در آن تفاوت های فاحشی با روند معمول داشته و به تبع خود مدیران مدیرانی منعطف و عملگرا نیز نیازمند است. متاسفانه در چنین شرایطی علاوه بر تحریم های خارجی شاهد قانون های دست و پا گیری هستیم که مخصوص شرایط معمول بوده و در مواقع بحرانی اصطکاک زیادی فراهم کرده و مشکلات فراوانی را در حل مسائل اساسی صنعت موجب می شوند که به نوعی می توان آن را خودتحریمی نامید. از مهم ترین چالش ها در قوانین موجود می توان به چگونگی ورود کالاهای غیربومی و اساسی مورد نیاز صنایع کشور اشاره کرد که صنعت نفت بیشترین صدمات را بر اثر آن دیده است. در کنار چالش های قانونی، عدم ثبات مدیران، در نظر نگرفتن مصالح ملی توسط عده ای به دلیل ارجح شمردن مصالح شخصی و نیز کوته نگری سیاسی(سیاسی بازی) از دیگر مواردی هستند که می توانند خودتحریمی را موجب شوند.این مقاله بر آن است تا با برشمردن و تشریح مشکلات خودتحریمی در زمان تحریم های فعلی خارجی و با نگرشی بر مصادیق عینی آن به نحوی با مطرح نمودن این موانع گامی در جهت اصلاح آن بردارد.